Część osiemnasta

Leżałam na łóżku i wpatrywałam się w niebieskie oczy Louisa. Na dworze było już ciemno, a my po prostu leżeliśmy obok siebie od dobrej godziny. Co jakiś czas, któreś z nas uśmiechnęło się do drugiego. Było idealnie, a ja czułam się naprawdę szczęśliwa.

- Nie masz zamiaru iść do siebie?- zapytałam ciągle wpatrując się w chłopaka.

- Nie, jeszcze trochę się pogapię- odpowiedział mi wystawiając język. Zareagowałam śmiechem. Szczerze mówiąc nie chciałam żeby Louis odchodził. Wspominałam już, że byłam szczęśliwa?

Te sceny powtarzały się każdego wieczoru od momentu naszego pocałunku. Lou przychodził do mnie każdej nocy i wpatrując się we mnie czekał aż zasnę. Był taki opiekuńczy i słodki. Dni na trasie dobiegały końca. Jutro rano wyjeżdżaliśmy z powrotem do Londynu. Tam miał się odbyć ostatni koncert, ale zawsze noc wyglądała tak samo. Nie powiedzieliśmy chłopakom. To był nasz mały sekret.
Pocałunki z Louisem były za każdym razem idealne, a ukrywając się przed wszystkimi czułam się troszkę, jak bym popełniała zbrodnie, ale ta zbrodnia była bardzo słodka. Co prawda nie robiliśmy niczego nadzwyczajnego, a wspomniane pocałunki nie były z wielkimi fajerwerkami. Po prostu na dobranoc okazywaliśmy sobie troszkę uczuć.
Przesunęłam palcami po żuchwie Louisa. Złapał ją delikatnie i ucałował każdy palec osobno. Mimowolnie się uśmiechnęłam i przymknęłam powieki. Leżałam tak kilka chwil aż poczułam wargi Lou na swoich. Musnął mnie delikatnie, a następnie zaczął wstawać z łóżka. Musiał stwierdzić, że już zasypiam.

- Idziesz już?- otworzyłam oczy i spojrzałam na chłopaka.

- Tak. Widzę, że już chce ci się spać- uśmiechnął się i podszedł do drzwi. Te wszystkie wieczory z nim pomału nie dawały mi spokoju bo tak naprawdę co jest między nami?

- Louis- zaczęłam. Puścił klamkę i podszedł ponownie do mojego łóżka.

- Tak?- zapytał kucając obok mnie.

- Czy to wszystko co się między nami dzieje od kilku dni, czy to znaczy, że jesteśmy razem?- w końcu zdołałam wydusić z siebie to pytanie. Ciążyło już w moim umyśle od drugiego pocałunku. Louis spojrzał na mnie i przez chwilę nic nie powiedział. Jak by się zastanawiał, a później po prostu się uśmiechnął i pocałował mnie namiętnie. Nie musiał nic mówić. Wiedziałam, że to potwierdzenie.

Ostatni koncert był genialny. Chłopcy dali z siebie wszystko. Londyńska publiczność nagrodziła ich wielkimi oklaskami gdy schodzili ze sceny. Patrzyłam na nich i po prostu było mi szkoda, że to wszystko dobiegło końca. Podsumowując spędziłam z chłopakami naprawdę genialny tydzień. Zwiedziłam wiele miejsc, w których nigdy nie byłam. Początkowo Harry był dla mnie okropny, ale przez ostatnie dni przestał mi dokuczać i nawet zaczął mówić się ze mną witać na dzień dobry co było ogromnym krokiem do przodu. Z Liamem i Zayanem genialnie się rozmawiało. Niall był idealnym przyjacielem, a Lou... Lou był mój. Nie dochodziło to do mnie, ale gdy uśmiechał się do mnie ze sceny po prostu wiedziałam, że jest idealnie nawet jeżeli nikt o nas nie wiedział. Rozumiałam dlaczego Louis nie chce nikomu mówić. Był gwiazdą. Nie wiadomo jak by zareagowali chłopaki, cała ekipa, manager no i oczywiście fanki, których miał tysiące na całym świecie. Przyjmowałam to ze spokojem i nie naciskałam. Wiedziałam, że kiedyś wszyscy się o mnie dowiedzą. O dziewczynie Louisa. Zwykłej Juli. Nie mogłam doczekać się tego dnia, ale na razie zachowywałam spokój.

Otworzyłam drzwi wejściowe i wtaszczyłam wielką walizkę do domu. Byłam okropnie zmęczona. Nie tylko dzisiejszym dniem. Całym tygodniem codziennej pracy od wczesnych godzin. Dodatkowo podróże. Bieganie tam i z powrotem. Dopiero teraz tak konkretnie to odczułam. To było stanowczo za dużo jak na mnie, ale mimo wszystko byłam szczęśliwa. Zamknęłam drzwi na klucz bo było już dość późno.

- Julka! W końcu w domu! Jak było?- usłyszałam głos mamy. Odwróciłam się i nie zdążyłam nawet ochronić przed całusami z jej strony. Gdy w końcu przestała rzuciła się na mnie Kate prawie powalając na ziemię. Ostatni był Tom, który po prostu się do mnie uśmiechnął. Siedziałam z nimi w kuchni do późnej nocy i opowiadałam o każdym dniu. Jakie były moje obowiązki, jak wyglądały koncerty, o której kładłam się spać, o której wstawałam…Oczywiście tuż po przywitaniu mam posłała Kate do łóżka, było już stanowczo za późno by siedziała razem z nami. Oczywiście nie wspominałam nic o Louisie. O tym, że zbliżyliśmy się bardzo do siebie i jesteśmy razem. Zachowałam to dla siebie. Na zwierzenia jeszcze przyjdzie czas.

- Jesteśmy bardzo szczęśliwi, że udało ci się spełnić marzenia- zaczął Tom na co uśmiechnęłam się szeroko. Rzeczywiście jedno z moich marzeń zostało spełnione. Właściwie nie do końca bo chciałabym pracować jako stylistka, a na razie udało mi się być asystentką stylistki przez tydzień, ale to zawsze coś prawda?

- Tak. Ogromnie się cieszymy, ale chcielibyśmy ci też coś powiedzieć- tym razem zaczęła mama, a ja natychmiast zadrżałam bo zabrzmiało to bardzo poważnie.

- O Boże coś się stało?!- zaniepokoiłam się. Skakałam wzrokiem raz na mamę raz na Toma. Wyglądali bardzo poważnie. Miałam nadzieję, że wszystko jest w porządku.

- Kochanie nie bój się wszystko jest ok. Po prostu nie chcieliśmy mówić ci tego przez telefon- zaczęła mama z uśmiechem, a ja złapałam się za miejsce w którym jest serce i czekałam.- Jutro wieczorem razem z Tomem wyjeżdżamy na urlop. Nieco ponad tydzień w Grecji. Tyle pracujemy, że należy nam się trochę odpoczynku. Mam nadzieję, że nie masz nam tego za złe- mama przygryzła nerwowo wargę i wpatrywała się we mnie. Mi spadł kamień z serca.

- To dobrze! Jejku już się bałam, że stało się coś złego- uśmiechnęłam się szeroko.

- Cieszymy się, że tak to przyjęłaś. Masz już tyle lat, że nie powinno być problemu, żebyś została sama w domu prawda?- tym razem odezwał się Tom.

- Jasne. Poradzę sobie, ale co z Kate?- miałam zostać sama w domu co by znaczyło, że Kate też gdzieś wyjeżdża?

- Pamiętasz ile mówiła o tym obozie tanecznym na który jedzie jej przyjaciółka?- kiwnęłam twierdząco głową. Co prawda moja młodsza siostra nie chodziła na żadne zajęcia taneczne, ale jej koleżanka Jessika owszem. Dużo jej opowiadała o wakacyjnym obozie, na który jedzie i moja młodsza siostra po prostu ogromnie je zazdrościła. Ciągle jęczała rodzicom, że też chce jechać.- Porozmawialiśmy z tą opiekunką i zgodziła się, żeby Kate tez pojechała. Będzie tam dużo jej rówieśników. Nie ma sensu żeby siedziała tu z tobą w domu. Jutro rano ją odwieziemy. Poza tym będziesz mogła zając się swoimi sprawami- mama puściła do mnie oczko na co tylko się zaśmiałam. Miałam ogromną nadzieję, że nie będzie pytać o Louisa.

- Jasne, nie ma sprawy- uśmiechnęłam się do nich. Cieszyłam się że mamie o Tomowi znów dobrze się układa. Był okres kiedy tylko pracował i bardzo rzadko pojawiał się w domu. Ten wyjazd na pewno znów ich do siebie zbliży.

Następnego dnia rano obudziły mnie głośne rozmowy. Zeszłam na dół do kuchni i ujrzałam całą moją rodzinę. Kate zakładała buty, a mama z Tomem upychali do jej różowej walizki ostatnie ubrania.

- Cześć- powiedziałam zaspanym głosem.

- Jedziemy zawieść Kate. Ty pomału też się zbieraj bo o 17 obiecałaś odwieść nas na lotnisko- odezwała się mama. Skinęłam tylko twierdząco głową. Przyglądałam się jak Tom zapina i następnie zabiera walizkę Kate do samochodu. Ucałowałam moją siostrę w czoło i mocno przytuliłam na pożegnanie, a następnie patrzyłam jak cała trójka odjeżdża spod domu.
Po porannym prysznicu ponownie zeszłam do kuchni na śniadanie. Tosty z dżemem i kawą to odpowiedni wybór. Nawet nie zdążyłam posłodzić kawy gdy dźwięk mojego telefonu zasygnalizował przychodzącego smsa.

„Będę u Ciebie za 10 minut”

Odczytałam pośpiesznie. Nadawcą był Louis. Uśmiechnęłam się do ekranu i usiadłam na krzesło przy kuchennym stole aby dokończyć śniadanie.

Kończyłam pić kawę gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Pośpiesznie wstałam i otworzyłam wpuszczając mojego gościa do środka. Gdy tylko zamknęłam drzwi za sobą Louis obdarzył mnie namiętnym pocałunkiem na powitanie.

- Piłaś kawę?- zapytał odrywając się ode mnie.

- Dosłownie przed sekundą- zachichotałam- zrobić ci?- zapytałam udając się w stronę kuchni. Louis poszedł za mną i usiadł na jednym z krzeseł dokładnie rozglądając się dokoła.

- Nie trzeba. Jestem tylko na chwilę. Mam dla ciebie niespodziankę- powiedział i położył tajemniczą kopertę na stole. Zerknęłam na nią nie wiedząc czego się spodziewać.

- Co to?- zapytałam.

- Otwórz i sama zobacz- uśmiechnął się do mnie i podsunął kopertę bliżej. Otworzyłam ją ostrożnie i wyciągnęłam ozdobny kawałek papieru. Otworzyłam go ostrożnie, Wyglądało jak jakieś zaproszenie.

- Szanowny panie Tomlinson mamy zaszczyt zaprosić pana i pańską osobę towarzyszącą na pokaz najnowszej kolekcji marki TOPSHOP oraz TOPMAN- przerwałam czytanie i spojrzałam na Louisa uśmiechał się ciągle.

- Pokaz jest jutro wieczorem. Chyba potrzebna ci będzie nowa sukienka- usłyszałam jego głos ciągle wpatrując się w zaproszenie.

- Jak to?- nie widziałam czy dobrze usłyszałam.

- Będziesz moją osoba towarzyszącą. Chyba, że nie chcesz to wezmę Zayna- powiedział patrząc w moje oczy. Zatkało mnie. Nie miałam pojęcia, że mogę kiedykolwiek być na pokazie TOPSHOPU. Uwielbiałam tą markę.

- Boże, jasne że chce!- nie czekałam długo z okazaniem mojej radości. Odłożyłam zaproszenie na bok i po prostu rzuciłam się na szyję Lou aby porządnie go obcałować ze szczęścia.

Kiedy chłopak opuścił mój dom jeszcze długo wpatrywałam się w zaproszenie. Nie wierzyłam w to co wokół mnie się dzieje. Mimo, że powinnam rozpakować walizkę, która od wczoraj stała w moim pokoju nietknięta pobiegłam do Lisy. Tak długo się z nią nie wiedziałam. Musiałam jej wszystko opowiedzieć. Na szczęście była w domu. Przywitała mnie duszącym uściskiem. Zrobiła dwie mrożone herbaty i udałyśmy się do jej pokoju. Był bardzo dziewczęcy mimo zerowej obecności różu. Ściany w beżowym kolorze kontrastowały z kolorem ciemnego drewna jej mebli, a łóżko było tak miękkie, że gdy na nim usiadłam mogłabym już nigdy nie wstawać.

- Opowiadaj jak było!- pisnęła podekscytowana siadając naprzeciwko mnie. Wzniosłam oczy ku górze.

- Zyskałam nowego przyjaciela. Niall. On jest idealny na dobrego kumpla- powiedziałam zostawiając Louisa na koniec.

- Niall to ten blondyn?- zapytała. Kiwnęłam twierdząco głową. Lisa nie słuchała One Direction i w sumie tak jak ja bardzo mało o nich wiedziała. Ja miałam tą przewagę, że udało mi się poznać ich osobiście i nawet nie fatygowałam się oby czytać o nich w gazetach czy internecie. –Wygląda na miłego, a reszta?- zapytała biorąc łyk swojej herbaty. Zaczęłam jej opowiadać o Harrym, który z dnia na dzień chciał jak najbardziej zniszczyć mi życie. O Zaynie z którym tak na prawdę najmniej się poznałam. Liamie, który był stosunkowo cichy jednak zawsze on trzymał wszytki w kupie aby nie zrobili nic głupiego i o Louisie.

- Pocałował mnie- gdy o tym wspomniałam zaczerwieniłam się po uszy.

- Jak to?!- Lisa nie mogła uwierzyć w to co słyszy. Roześmiałam się nerwowo.

- W dodatku dziś był u mnie i zaprosił mnie na pokaz mody. Musimy iść jurto do sklepu po sukienkę!- podekscytowanie pokazem nadal nie mijało.

- Jasne pójdziemy, ale nie zmieniaj tematu i opowiadaj o Louisie!- krzyknęła blondynka i upiła kolejny łyk napoju. Roześmiałam się nerwowo kolejny raz i zaczęłam opowiadać o wszystkim co działo się w trasie.

Zasiedziałam się u Lisy i nawet nie zauważyłam, która jest godzina. Z tej rozmowy pełnej ekscytacji wyrwał mnie dźwięk mojego telefonu. Dzwoniła mama. Cholera zapomniałam, że mam ich odwieść na lotnisko! Szybko wybiegłam z domu przyjaciółki obiecując jej, że jutro na zakupach opowiem jej więcej szczegółów.

Materiał miętowej sukienki idealnie opinał moje ciało. Lekkie wycięcia w kształcie trójkątów jeszcze bardziej uwydatniły wcięcie w talii, a falowany dół sukienki nadawał jej dziewczęcego wyrazu. Złote dodatki, czarna marynarka i szpilki w tym samym kolorze. Byłam zadowolona ze swojego wyglądu. Już w pierwszym sklepie udało nam się dostać z Lisą idealną sukienkę na dzisiejszy pokaz.

Odrzuciłam długie włosy do tyłu. Wolałam je na co dzień związywać, ale dzisiaj musiałam wyglądać dobrze i kobieco dlatego zdecydowałam się je rozpuścić i pokręcić lokówka na całej długości. Poprawiłam makijaż i w tej samej chwili usłyszałam dzwonek do drzwi. Chwyciłam małą  kopertówkę razem z telefonem i portfelem i zeszłam na dół.

- Wow! Wyglądasz genialnie- powitał mnie Louis gdy otworzyłam mu drzwi.

- Ty również- nigdy nie widziałam go tak eleganckiego. Czarne, dopasowane rurki, eleganckie buty zamiast tomsów, marynarka i włosy ułożone idealnie. Wyglądał cholernie sexownie.

Wsiedliśmy do samochodu i chwile później pojechaliśmy na miejsce pokazu.

- Wczoraj wieczorem zadzwonili do mnie i zgodziłem się na wywiad po pokazie- usłyszałam głos Louisa gdy byliśmy prawie na miejscu.

- Nie ma sprawy- uśmiechnęłam się do niego i dalszą drogę jechaliśmy w ciszy.

Oślepiały mnie błyski fleszy gdy szliśmy z Lou do budynku, w którym miał dobyć się pokaz. Louis delikatnie obejmował mnie w pasie. Szczerze mówiąc byłam tym zaskoczona, a może właśnie na dzisiejszym wywiadzie chce zdradzić, że jesteśmy parą? Reporterzy wołali jego imię więc przystawał na chwilę żeby zrobiono mu zdjęcie. Wiedziałam, że i ja znajdę się na tych zdjęciach, ponieważ nie odpuszczał mnie na krok i szczerze mówiąc byłam tym niesamowicie podekscytowana.

Zajęliśmy miejsce w jednym z pierwszych rzędów tuż obok wybiegu. Było niesamowicie dużo znanych osób. Fotoreporterzy non stop robili zdjęcia. Po kilku minutach przywykłam już do błysku fleszy i starałam się tym nie przejmować. Gdy zgasły światła, zabrzmiała muzyka a na wybiegu zaczęły pojawiać się pierwsze modelki zaparło mi dech w piersiach. Nie wierzyłam, że siedzę tutaj jak gdyby nigdy nic. To uczucie było nie do opisania.

Pokaz się skończył, a z mojej twarzy nie znikał uśmiech.

- Musze do łazienki, mam nadzieję, że jest gdzieś niedaleko- szepnął mi do ucha Louis na co zaśmiałam się donośnie.

- Zostanę tutaj- odpowiedziałam i patrzyłam ja Lou się oddala. Posłał mi uśmiech, a chwilę później ktoś go zaczepił.

- Cześć Louis czy możesz udzielić dla nas krótkiego wywiadu?- usłyszałam głos młodej dziennikarki, która podeszła do mojego chłopaka. Louis skinął twierdząco głową, a ja przysłuchiwałam się pytaniom. Kilka pierwszych odnosiło się do samego pokazu i kolekcji, ale następne jeszcze bardziej zwróciły moja uwagę.- Widzieliśmy, że nie przyszedłeś dziś sam. Jest z tobą tajemnicza, nikomu nie znana brunetka. Czy możesz nam zdradzić kim ona jest? Może to nowa dziewczyna?- przez chwile zamarłam. Ja nie wiedziałabym co odpowiedzieć w tej sytuacji jednak Louis wydawał się być całkowicie rozluźniony i niczym nie stremowany. Miałam nadzieję, że powie prawdę jednak to co usłyszałam jeszcze długo krążyło po mojej głowie.

- Julia to moja znajoma. Nikt szczególny, a już na pewno nie dziewczyna- przerwał aby dźwięcznie się zaśmiać.- Znamy się bardzo krótko, była z nami w trasie jako pomoc stylistki zespołu. Interesuję się modą wiec zaprosiłem ja aby obejrzała pokaz, to wszystko- nie dosłyszałam już co mówi dziennikarka. Z gestów wywnioskowałam tylko, że się z nim żegna. Natychmiastowo zaschło mi w ustach i zrobiło mi się niedobrze. Lou przywołał mnie do siebie więc trzęsącymi się nogami i niespokojnym oddechem podeszłam do niego.

- Kto to był?- zapytałam próbując opanować spokój i udając, że o niczym nie wiem.

- Dziennikarka. Pytała o pokaz. Nic szczególnego- uśmiechnął się do mnie i próbował mnie objąć. Natychmiast odtrąciłam jego rękę i odsunęłam się o kilka kroków.- O co chodzi?- zapytał marszcząc czoło.

- Wszystko słyszałam. Jak mogłeś!- próbowałam zachowywać się jak najciszej aby nie zrobić sceny.

- Nie rozumiem o co ci chodzi- jak on mógł udawać, że nic nie wie...

- Louis ja rozumiem, że nie chcesz teraz publicznie mówić, że jesteśmy parą ale..- nie dokończyłam ponieważ mi przerwał.

- Nie chce mówić, że jesteśmy parą? Od kiedy jesteśmy parą?- wydawał się być całkowicie zaskoczony. W tej chwili poczułam się okropnie.

- Ostatni dzień trasy. Byłeś w moim pokoju. Zapytałam o to- zaczęły trząść mi się dłonie.

- Przecież nic nie powiedziałem! Nie potwierdziłem!- ściszonym głosem warknął w moją stronę.

- Ale też nie zaprzeczyłeś…Pocałowałeś mnie. Ja myślałam…Boże…- nie wiedziałam co mam odpowiedzieć. Poczułam, że w moich oczach gromadzą się łzy, a moje serce pęka na tysiące małych kawałków.

- Julia błagam cię. Nie wmawiaj sobie czegoś co nigdy nie miało miejsca- usłyszałam jego głos tuż nad moim uchem. Nie zdążyłam nic odpowiedzieć. Po pierwsze miałam pustkę w głowie, a po drugie było mi cholernie źle i skupiałam się tylko na tym aby nie rozpłakać się publicznie. Jakiś dziennikarz zawołał Louisa. Chłopak szepnął, że zraz wróci. Stałam więc w tym samym miejscu i czekałam aż skończy udzielać kolejnego wywiadu. Słowa dziennikarki i Louisa krążyły mi na przemian w głowie. Poczułam jak samotna łza spływa po moim policzku. Natychmiast ją starłam żeby nikt nie zauważył, że płacze. Jedyne czego teraz chciałam to znaleźć się daleko stąd.
***

Zanim stąd odejdziecie mam jeszcze kilka informacji.

Po pierwsze naprawdę ogromnie dziękuję za komentarze pod poprzednim postem. Poszalałyście naprawdę! Oby tak dalej, to mi się podoba :D
Po drugie witam nowe czytelniczki! Ogromnie się ciesze, że chcecie czytać moje opowiadanie :)
Po trzecie muszę ze smutkiem Was powiadomić, że wielkimi krokami zbliżamy się do końca opowiadania... Mam nadzieję, że się tym nie załamiecie i nadal będziecie mi tak ładnie komentować ;)
Jeżeli chodzi o sam rozdział to jestem z niego tak średnio zadowolona, ale oczywiście najważniejsze są Wasze opinie więc nie krępujcie się i do dzieła! 

I po ostatnie. Chce Was przeprosić, że tyle musiałyście czekać na nowy rozdział dlatego mam dla Was małą niespodziankę ;) Założyłam tumblra gdzie pojawił się mój pierwszy One Shot. Pomyślałam sobie, że jeżeli wpadnie mi jakiś pomyśl właśnie na shota to będę go tam publikować dlatego jeżeli macie ochotę to zapraszam do czytania tutaj. Ostrzegam że jest to shot 18+ wiec jeżeli jeszcze nie macie tyle lat to czytacie na własną odpowiedzialność ;)